Χαράζει…

Ποτάμια κόκκινα ξεχύνονται σα λάβα
του νέου Ήλιου πυρωμένα τέκνα
της σκοτεινιάς χαράζουνε την πέτρα..
και δίνουν χρώμα στης ζωής τα μαύρα
τα σύννεφα ροδίζοντας πως σε καλούνε
το λήθαργο που έχεις χαθεί να αφήσεις...
είναι η ώρα τώρα για να ζήσεις...
τα μάτια άνοιξε τον κόσμο για να δούνε
η ψύχρα στην καρδιά μη σε τρομάζει...
θα σε ζεστάνει η αγκαλιά του Ήλιου...
όπως ζεσταίνει το φιλί, το χάδι φίλου...
η νύχτα τέλειωσε... σιγά σιγά... Χαράζει.


Ευχαριστώ πολύ τον καλό μου φίλο Μιχάλη για το ωραίο αφιέρωμα
Woman