Η μοναξιά είναι από χώμα

Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο!


Κι οι δυο μας δυσανασχετούσαμε δικαιολογημένα.
Όμως μέσα σ' αυτό το λίγο σου, σ' αυτό το περιορισμένο σου, είχα την κακοτυχία να διακρίνω σκιές περαστικές που με πυρπόλησαν. Σκιές του απέραντου. Αυτό που δεν έλεγχες, αυτό που δεν γνώριζες, προσπερνούσε από μια σου έκφραση, από μια σου χειρονομία τυχαία και με καθήλωνε.
Δεν περιγράφεται η ματιά, η κίνηση, ο ήχος.
Ό,τι κι αν σου πω δεν θα σου μεταδώσω αυτό που μ' έκανε να σε θέλω έτσι. Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο, ακαθόριστο. Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου και να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι σμίγοντας τα φρύδια σα να σκέφτεσαι κάτι δύσκολο.
Για μια τέτοια κίνηση, κάποιες ώρες, ένιωθα έτοιμος και τη ζωή μου να δώσω.
Για μια τέτοια κίνηση!
Σαν σινιάλο άλλων κόσμων ερχόταν προς εμένα κι ανέτρεπε όσα σου καταμαρτυρούσα. Από κατήγορο με μετέτρεπε σε ζητιάνο σου!
Για μια τέτοια κίνηση!
Δεν θα απορήσω ποτέ ξανά για το τι είναι εκείνο που αλυσοδένει ένα ζευγάρι. Δεν φαίνεται αυτό που αλυσοδένει. Εμείς οι απ' έξω δεν βλέπουμε τίποτα όμως ένας άντρας κανείς δεν ξέρει τι σινιάλα δέχεται από το βλέμμα μια γυναίκας, απ' την ανάσα της, από το γέλιο της, από την πιο ανεπαίσθητη χειρονομία της, από το άρωμά της.
Οι ώρες, οι ελάχιστες, που πίστευα πως σε είχα δικιά μου, που ήσουνα όπως σε ήθελα, άνοιγαν τη βασιλεία του ουρανού που με δεχότανε.
Το κρεβάτι μας άπλωνε και γινόταν το πανάκριβο "τώρα" που επιτέλους ακινητούσε της ροές του άγχους μου και με μεταμόρφωνε σε μακαριότητα. Όμως μαζί σου κρατούσε ελάχιστα.
Αμέσως μόλις χωρίζαμε το εφιαλτικό παιχνίδι, με τους δείκτες του ρολογιού μ' έρριχνε σε ασθματικά κυνηγητά. Οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα σάρκαζαν την ψυχή μου που μακριά σου έτρεχε συνεχώς σε ανάποδα κυλιόμενη κορδέλα. Να σε προλάβει, να σε συλλάβει, να σε κατακρατήσει και να επαναλάβει μαζί σου εκείνο το θαυμαστό "τώρα" του έρωτα.
Εκείνο το εξαίσιο "τώρα" του έρωτα, το τόσο ανεκτίμητο κι ακριβοπληρωμένο μπορεί και να μη συμβαίνει μονάχα μαζί σου. Ελπίζω...
Αυτή η ελπίδα με σώζει απ' την καταδίκη της άγριας εξάρτησης από σένα. Μπορεί να 'σουν η πρόγευση άλλων ηδονών που από άλλους δρόμους βρίσκονται ασφαλέστερα και διαρκέστερα. Δείγμα παραδείσου μέσα στην κόλαση μου άφησες.
Η πρόγευσή σου μου άναψε φωτιές. Κι όχι μόνο στο κορμί μα και στην ψυχή κι αυτό είναι το δυσκολότερο. Νιώθω ρακένδυτος οδοιπόρος που βγήκα για να ξαναβρώ εκείνο που αστραπιαία μου αποκάλυψε η σχισμή των δικών σου φιλιών.


Μαρώ Βαμβουνάκη

Κατηγορία: Ελληνική λογοτεχνία

Αναζητώντας ένα φιλί τα μεσάνυχτα

Αναζητώντας ένα φιλί τα μεσάνυχτα
In Search of a Midnight Kiss

Ένα σκανδαλιάρικο και τρυφερό ταξίδι στην αγάπη, το σεξ και το ρομάντζο, την παραμονή πρωτοχρονιάς στη Νέα Υόρκη.

Ο 29χρονος Γουίλσον έχει πιάσει πάτο: άρτι αφιχθείς στο Λος Άντζελες, χωρίς δουλειά, παρατημένος από τη φιλενάδα του, γίνεται τσακωτός από το φίλο του να… αυνανίζεται με την εικόνα της κοπελιάς του! Και είναι και παραμονές Πρωτοχρονιάς. Ο Τζέικομπ, τον πείθει να δημοσιεύσει μια προσωπική αγγελία. Όταν η Βίβιαν – μια δυναμική γυναίκα, αποφασισμένη να κάνει τα πάντα για να περάσει την αλλαγή του χρόνου με το σωστό άντρα – ανταποκρίνεται, ξεκινάει ένα χαοτικό ταξίδι στους δρόμους του Λος Άντζελες. Πρώτα, ο Γουίλσον βέβαια περνάει από... κάστινγκ. Γενικώς, η αρχή είναι άσχημη. Όμως, καθώς περνάει η μέρα, οι δυο τους κατορθώνουν και βρίσκουν έναν κώδικα επικοινωνίας. Θα καταφέρουν να είναι μαζί εντέλει την Πρωτοχρονιά. Και το βασικότερο: θα είναι μαζί και μετά την Πρωτοχρονιά;

Σκηνοθέτης: Alex Holdridge
Σεναριογράφος: Alex Holdridge
Ηθοποιοί: Scoot McNairy, Sara Simmonds, Brian McGuire, Kathleen Luong, Robert Murphy, Justin Huen, Via Osgood, Bret Roberts
Χώρα: USA
Copyright 2007
Διάρκεια 90

Η Τέχνη της αρνητικής σκέψης

Η Τέχνη της αρνητικής σκέψης
Kunsten a tenke negativt
[The Art of Negative Thinking]

Είναι θετικό βήμα!

Στο περιβάλλον του Think Pink, στον κόσμο που οι όμοιοι δείχνουν τους διαφορετικούς με το ίδιο δάχτυλο, στη ζούγκλα της καθημερινότητας, όπου ο ένας θέλει να κατασπαράξει τον άλλο, μια ομάδα ανθρώπων δείχνει πως ο καλύτερος τρόπος για να φτιάξει κανείς τις ανθρώπινες σχέσεις είναι το να τις καταστρέψει πρώτα ολοσχερώς.
Ο Γκιρ είναι 33 χρονών, παραπληγικός και ανίκανος μετά από αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η όμορφη γυναίκα του προσπαθεί να τον πλησιάσει και να του συμπαρασταθεί, εκείνος, όμως, μη έχοντας αποδεχτεί την κατάστασή του, είναι δύστροπος και μονίμως νευρικός. Την βρίσκει μόνο παρακολουθώντας πολεμικές ταινίες, ακούγοντας Τζόνι Κας και πίνοντας αλκοόλ και ναρκωτικά.
Η γυναίκα του, φτάνοντας σε αδιέξοδο, ζητάει τη βοήθεια μιας ψυχολόγου. Και η ψυχολόγος καταφθάνει στο σπίτι του ζευγαριού μαζί με την κομπανία της. Μαζί της λοιπόν είναι μια παραπληγική γυναίκα που κινεί μονάχα το κεφάλι της, με τον σύντροφό της, ο οποίος ουσιαστικά ευθύνεται για την κατάστασή της, μια καταθλιπτική ηλικιωμένη κι ένας γέρος κατάκοπος από αλλεπάλληλα καρδιακά. Ο Γκιρ αντιδρά άσχημα και δέρνει την ψυχολόγο, η οποία φεύγει από το σπίτι, αφήνοντας πίσω την παρέα της. Η μέθοδός της, που στηρίζεται περισσότερο στη «λύση» παρά στο «πρόβλημα» και στην θετική αντιμετώπιση αρνητικών καταστάσεων, θα στεφθεί από αποτυχία. Οι υπόλοιποι θα εμπλακούν σε μια περίπλοκη κατάσταση όπου θα ξεφύγουν από τις κοινωνικές νόρμες, διαλύοντας κάθε ταμπού που έχει ο άνθρωπος στη σύγχρονη δυτική κοινωνία…

Σκηνοθέτης: Bard Breien
Σεναριογράφος: Bard Breien
Ηθοποιοί: Fridtjov Saheim, Kjersti Holmen, Henrik Mestad, Marian Saastad Ottesen, Kari Simonsen, Kirsti Eline, Torhaug Per Schaaning, Christian Soldal
Χώρα: Norway
Copyright 2006
Διάρκεια 79

Βαθιά, κοφτά, ανθρώπινα

Βαθιά, κοφτά, ανθρώπινα
Short, Sharp, Shock
[Kurz und schmerzlos]

Ταινία αστεία, παράλογη και τραγική, όπως η αληθινή ζωή!

Ο Γκάμπριελ είναι γιος τούρκων μεταναστών που ζουν στη Γερμανία και συγκεκριμένα στο Αμβούργο. Βγαίνοντας από τη φυλακή – μιας που επιβιώνει με μικροκλοπές και κομπίνες – ανακοινώνει στους δύο κολλητούς του, τον Μπόμπι από τη Σερβία και τον Αδάμ από την Ελλάδα, πως σκέφτεται να εγκαταλείψει την παρανομία με απώτερο στόχο κάποια στιγμή, άμεσα, να πάει πίσω στην Τουρκία προκειμένου να ανοίξει ένα ρεστοράν στην παραλία. Οι συνθήκες, όμως, δεν τον αφήνουν να πάρει ανάσα. Καταρχάς, βλέπει την αδελφή του, την Τσειντά, να χαμουρεύεται με κάποιον, ενώ έχει σχέση με τον Αδάμ. Τα παίρνει στο κρανίο και δέρνει τον παράνομο εραστή σχεδόν στα όρια του να τον σκοτώσει… Από την άλλη, ο Μπόμπι (που τα έχει με την Γερμανίδα Άλις) δέχεται να δουλέψει για τον Αλβανό μαφιόζο Μουχαμέρ, με κίνητρο το γρήγορο κέρδος. Και παρασύρει και τον Αδάμ μαζί του. Στην Άλις καθόλου δεν αρέσουν οι νέες δουλειές του Μπόμπι – ο Μουχαμέρ είναι επικίνδυνος. Βρίσκει παρηγοριά στον Γκαμπριέλ ο οποίος διαπιστώνει πως τα αισθήματά του απέναντί της είναι περισσότερο από φιλικά. Εκείνο, όμως, που θα προσπαθήσει είναι να κάνει στους φίλους του να συνειδητοποιήσουν πως έμπλεξαν και πως πρέπει να ξεφύγουν πριν είναι αργά…

Σκηνοθέτης: Fatih Akin
Σεναριογράφος: Fatih Akin
Ηθοποιοί: Mehmet Kurtulus, Aleksandar Jovanovic, Αδάμ Βουσδούκος, Regula Grauwiller, Idil Uner, Ralph Herforth, Fatih Akin, Cem Akin
Χώρα: Germany

Πως να ξεφορτωθούμε τους άλλους

Πως να ξεφορτωθούμε τους άλλους
Hvordan vi slipper af med de andre
[How to Get Rid of Others]

Εσύ; Έχεις καμιά αντίρρηση;

Στη Δανία του (πολύ κοντινού;) μέλλοντος, τα ασφαλιστικά ταμεία καταρρέουν. Μετά την επιβολή στρατιωτικού νόμου, η πολιτεία ψηφίζει ειδικό κανονισμό τον οποίο ονομάζει «New Copenhagen Criteria». Σύμφωνα με αυτόν, όσοι προσφέρουν στην κοινωνία λιγότερα από όσα καταναλώνουν, θα πρέπει να… εκτελούνται! Ο στρατός ξεκινάει ένα εντυπωσιακό πογκρόμ συλλήψεων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Δανίας. Ο ταγματάρχης Κρίστιαν Άντερσον αναλαμβάνει ένα συγκεκριμένο «στρατόπεδο συγκέντρωσης». Για τις ανάγκες της ιδιότυπης αποστολής του, κλείνει υπόπτους στο προαύλιο ενός δημοτικού σχολείου, ωσάν να προσπαθεί να προσομοιάσει τις συνθήκες στο Γκουαντάναμο! Στο εσωτερικό του σχολείου λαμβάνουν χώρα οι ανακρίσεις. Ο Άντερσον προΐσταται αυτών, ενώ τον παρακολουθεί από κοντά ένα μέλος του Κοινοβουλίου, ο Φόλκε, για την ομαλή διεξαγωγή των πάντων. Ο πρώτος άνθρωπος που εξετάζει ο Άντερσον είναι ένας διανοούμενος που κατέληξε ένας κοινός γραφειοκράτης. Ο Όλε (έτσι τον λένε) θα ομολογήσει ότι ξόδεψε λεφτά του κράτους για να καταλήξει με μια σφαίρα στο κεφάλι! Όσοι παρακολουθούν τη σκηνή, αναστατώνονται. Μεταξύ αυτών, ναρκομανείς, αλκοολικοί, άνθρωποι με ειδικές ανάγκες, άνεργοι. Μεταξύ τους και η Μπελίντα. Όπως αποδεικνύεται, το πραγματικό όνομα της Μπελίντα είναι Σίντσε. Και είναι η Σίντσε που συνέταξε τον κανονισμό του «New Copenhagen Criteria»! Φρικαρισμένη, αντιλαμβάνεται πως το αστείο της έφτασε μακριά. Καταλαβαίνοντας το κακό που προκάλεσε, αρχικά προσπαθεί να οργανώσει αντίσταση και να ενημερώσει τους συγκρατούμενούς της με τρόπους που βασίζονται σε νομικά κενά του κανονισμού, μέσω των οποίων μπορούν να ξεφύγουν από την καταδίκη. Όταν αυτό αποτυγχάνει, σκέφτεται να στείλει τους καταδικασθέντες στην Αφρική με μεγάλα πλοία. Θα τα καταφέρει;

Σκηνοθέτης: Anders Ronnow Klarlund
Σεναριογράφος: Rasmus Botoft Anders Ronnow Klarlund
Ηθοποιοί: Soren Pilmark, Louise Mieritz, Soren Fauli, Lene Tiemroth, Lene Poulsen, Poul Glargaard, Marie Caroline Schjeldal, Niels Weyde, Kim Sonderholm
Χώρα: Denmark
Copyright 2008
Διάρκεια 94

Εμπιστεύσου την αγάπη

Εμπιστεύσου την αγάπη
In Love We Trust

Γιατί 'ουδέποτε εκπίπτει'

Ένα ιδιόμορφο ερωτικό τετράγωνο, τέσσερις άνθρωποι που προσπαθούν να συναντηθούν όταν η μοίρα τους φέρνει αντιμέτωπους. Μια ζωή που χάνεται μπορεί να τη σώσει μόνο μια νέα ζωή. Η Ζου Μέι δουλεύει σε ένα μεσιτικό γραφείο. Είναι παντρεμένη κι έχει μια κόρη, την 8χρονη Χέχε από τον προηγούμενο γάμο της με τον εργολάβο Λου Ξιάο. Μια κόρη που ο δεύτερος σύζυγός της φροντίζει με πάρα πολύ αγάπη. Μια κόρη για την οποία η Ζου Μέι θα έκανε τα πάντα. Όταν λοιπόν μαθαίνει ότι η Χέχε πάσχει από λευχαιμία, ο κόσμος της διαλύεται. Η χημειοθεραπεία αποτυγχάνει και οι γιατροί της λένε πως η μοναδική ελπίδα για την Χέχε να ζήσει είναι να της γίνει μεταμόσχευση μυελού των οστών, αλλιώς της μένουν μόνο 2 – 3 χρόνια ζωής. Κι όταν η αναζήτηση συμβατού δότη αποτυγχάνει, η Ζου Μέι προτείνει κάτι πολύ ριζοσπαστικό στον πρώην σύζυγό της: να κάνουν ένα παιδί και να χρησιμοποιήσουν εκείνο ως δότη – τα αδέλφια είναι πάντα συμβατοί δότες! Η πρότασή της, όμως, προκαλεί προβλήματα: πώς θα δεχτούν κάτι τέτοιο τόσο ο νέος σύζυγος της Ζου Μέι όσο και η νέα σύζυγος του Λου Ξιάο; Με τα πολλά, οι δύο σύζυγοι δέχονται – κι ας απεμπολεί έτσι το δικαίωμά του για δικό του παιδί ο νέος άντρας της Ζου Μέι (λόγω των αυστηρών νόμων περί τεκνοποίησης που ισχύουν στην Κίνα). Κι ας μένει η σύζυγος του εργολάβου με το παράπονο – τόσο καιρό τον παρακαλούσε να κάνουν ένα δικό τους παιδί… Στην πρώτη προσπάθεια, εκείνο της εξωσωματικής γονιμοποίησης, τα πράγματα δεν πάνε καλά. Για να προχωρήσει το θέμα και για να σωθεί προσεχώς η Χέχε οι δύο πρώην σύζυγοι πρέπει να κάνουν και πάλι έρωτα μετά από πολλά χρόνια…

Σκηνοθέτης: Xiaoshuai Wang
Σεναριογράφος: Xiaoshuai Wang
Ηθοποιοί: Taisheng Chen Yu Nan Yuan Tian Lan Weiwei Jia-yi Zhang
Χώρα: China
Copyright 2008
Διάρκεια 115

Η Σιωπή της Λόρνα

Η Σιωπή της Λόρνα
Le Silence de Lorna

Αληθινό, ανομολόγητο, ανατριχιαστικό.

Ουδείς αθώος.

Άπαντες μολυσμένοι.

Η σηψαιμία γενική.

Η Ευρώπη σήμερα.

Η Λόρνα είναι μια νεαρή, όμορφη κοπέλα από την Αλβανία. Είναι λαθρομετανάστης στο Βέλγιο – λαθρομετανάστης είναι και ο σύντροφός της, απλά, εκείνος δουλεύει στη Γερμανία. Σχεδιάζουν να ανοίξουν ένα σνακ μπαρ στη Λιέγη, στην πόλη όπου ζει η Λόρνα – μάλιστα, έχουν βρει και το κατάλληλο μαγαζί. Χρειάζονται, όμως, την υπηκοότητα και χρήματα. Ένας Ιταλός μαφιόζος θα τους βοηθήσει, προφανώς με το αζημίωτο. Το σχέδιο έχει ως εξής: η Λόρνα θα παντρευτεί έναν Βέλγο υπήκοο – έτσι θα αποκτήσει τη βέλγικη υπηκοότητα. Μετά, αφού απαλλαγεί σε σύντομο χρονικό διάστημα από τον «άντρα» της, η Λόρνα θα παντρευτεί έναν Ρώσο ύποπτων δραστηριοτήτων. Εκείνος, χρειάζεται την υπηκοότητα κι εκείνη θα εισπράξει ένα σεβαστό ποσό ως αντίτιμο. Το σχέδιο φαντάζει αψεγάδιαστο. Ως «άντρας» της επιλέγεται ο Κλοντί, ένα τζάνκι που βρίσκεται μονίμως ένα βήμα πριν το overdose. Η Λόρνα του δείχνει καθημερινά την απάθειά της ενώ εκείνος σιγά – σιγά τη συμπαθεί. Και ζητάει τη βοήθειά της για να κόψει τα ναρκωτικά. Κάποια στιγμή και η Λόρνα παύει να κρύβει την ανθρωπιά της: τον συμπαθεί κι εκείνη! Η Λόρνα μηχανεύεται τρόπους ώστε να πάρει διαζύγιο, χωρίς να «καθαρίσουν» τον Κλοντί. Νομίζει πως τα καταφέρνει. Μια νύχτα που ο «άντρας» της, αφού έχει κατορθώσει να παραμείνει «καθαρός», είναι έτοιμος να ξαναπάρει ναρκωτικά, η Λόρνα, για να τον αποσπάσει, κάνει έρωτα μαζί του. Από εκεί και πέρα τα πάντα αλλάζουν…

Σκηνοθέτης: Luc Dardenne Jean Pierre Dardenne
Σεναριογράφος: Luc Dardenne Jean Pierre Dardenne
Ηθοποιοί: Arta Dobroshi, Olivier Gourmet, Jeremie Renier, Fabrizio Rongione, Alban Ukaj, Morgan Marinne, Anton Yakovlev, Grigori Manukov
Χώρα: Belgium, France, Italy, UK
Copyright 2008
Διάρκεια 105

Μια κάρτα για “καλή τύχη” του κατέστρεψε τα όνειρα

Μια κάρτα για καλή τύχη είχε στις αποσκευές του Μεξικανός που ευελπιστούσε να ξεκινήσει μία νέα ζωή στη Βρετανία. Η κάρτα όμως αυτή αντί να του φέρει τύχη ήταν η αιτία για να «ναυαγήσουν» τα όνειρά του…


Ο 40χρονος μεξικανός, σεφ στο επάγγελμα, ταξίδεψε από το Λος Άντζελες μέχρι την Βρετανία με αεροπλάνο. Όταν έφτασε στο αεροδρόμιο του Μάντσεστερ δήλωσε στους υπεύθυνους ότι ο σκοπός της επίσκεψής του ήταν να επισκεφθεί έναν φίλο του που άνοιγε εστιατόριο στην βορειοδυτική Αγγλία.

Ο πραγματικός στόχος της επίσκεψής του ήταν ωστόσο, να μεταναστεύσει – έστω και παράνομα- στη Μ. Βρετανία, να δουλέψει ως σεφ και αν τα πράγματα πήγαιναν καλά, σχεδίαζε να φέρει και την οικογένειά του να ζήσουν μαζί του.

Αυτόν τον πραγματικό στόχο υποψιάστηκαν οι υπάλληλοι στο αεροδρόμιο, όταν έψαξαν τα πράγματά του και βρήκαν μέσα μία ευχετήρια κάρτα, η οποία έγραφε «καλή τύχη στη νέα σου ζωή στη Μ. Βρετανία».

Μετά από αυτό οδηγήθηκε για ανάκριση ώσπου ομολόγησε ότι σχεδίαζε να εγκατασταθεί. Έτσι, όπως μεταφέρει το BBC, η παραμονή του στο βρετανικό έδαφος περιορίστηκε σε μία μόνο μέρα, καθώς επαναπροωθήθηκε στις ΗΠΑ.

Πρώην μεγαλοστελέχη σε δουλειές επιβίωσης

Μια από τις άγνωστες πτυχές της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης είναι η καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Στις ΗΠΑ - όπου η ανεργία σκαρφαλώνει στο 8,1%, στο υψηλότερο ποσοστό της τελευταίας 25ετίας -, πληθαίνουν οι ιστορίες ανθρώπων που ενώ πριν λίγο καιρό ήταν μεγαλοστελέχη επιχειρήσεων, σήμερα καθαρίζουν τουαλέτες…

Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα των New York Times που αναδημοσιεύεται στα Νέα, αντιπρόεδροι μεγάλων εταιρειών, αρχιτέκτονες, στελέχη επιχειρήσεων ΜΜΕ καθαρίζουν σήμερα γραφεία, σηκώνουν τηλέφωνα και κάνουν κακοπληρωμένες δουλειές μερικής απασχόλησης προκειμένου να επιβιώσουν.

Από 70.000 δολάρια το μήνα σε 12 δολάρια την ώρα

Ο 52χρονος Μαρκ Κούπερ από την Αριζόνα αρχίζει την ημέρα του στη δουλειά καθαρίζοντας τα πόμολα των γραφείων ενός κτιρίου, αφού πρώτα ξεσκονίσει και σφουγγαρίσει τον διάδρομο. Πριν από 9 μήνες έχασε τη δουλειά του ως υπεύθυνος ασφαλείας μιας από τις 500 μεγαλύτερες εταιρείες των ΗΠΑ. Διαχειριζόταν έναν προϋπολογισμό ύψους 1,2 εκατ. δολαρίων και ο μισθός του ξεπερνούσε τις 70.000 δολάρια ετησίως (περίπου 4.600 ευρώ τον μήνα). Τώρα είναι ευγνώμων που μπορεί να κερδίζει 12 δολάρια την ώρα σε μια «δουλειά επιβίωσης» στην οποία τον προσέλαβε ένας φίλος του που έχει συνεργεία καθαρισμού.

«Πρέπει να καταπολεμώ καθημερινά την απόγνωση, την απογοήτευση, την κατάθλιψη» λέει ο Κούπερ, ο οποίος εργάζεται 5 ημέρες την εβδομάδα από τις 9 το πρωί έως τις 6 το απόγευμα, και αυτήν τη στιγμή δεν καταγράφεται ως άνεργος. Όμως η πτώση του στην οικονομική κλίμακα είναι μία από τις πιο ανησυχητικές και συχνά κρυφές πτυχές της κρίσης. Αυτήν τη στιγμή δεν είναι ξεκάθαρο πόσοι επαγγελματίες όπως ο Κούπερ έχουν αναγκαστεί να καταφύγουν σε τέτοιες δυσεύρετες δουλειές με πολύ λίγα χρήματα.

Περίπου 1,7 εκατ. Αμερικανοί καταγράφηκαν ως εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης τον Φεβρουάριο επειδή δεν μπορούσαν να βρουν πλήρη απασχόληση- αύξηση 40% σε σύγκριση με τον Δεκέμβριο του 2007, όταν άρχισε η ύφεση.

Οι ειδικοί συμφωνούν ότι όσο διαρκεί η οικονομική κρίση και μόλις σταματήσουν τα επιδόματα ανεργίας, η περίπτωση του Μαρκ Κούπερ θα γίνει πλέον κανόνας. Και όπως λέει ο Κούπερ «η ψυχολογική προσαρμογή είναι εξίσου δύσκολη με την οικονομική, καθώς η αίσθηση της προσωπικής αξίας χάνεται. Η αλλαγή δεν επηρεάζει μόνο το πορτοφόλι αλλά και την ψυχή».

Η δεινή οικονομική κατάσταση είναι που αναγκάζει τον Κούπερ να ξυπνά κάθε πρωί στις 4 στο σπίτι του στην Αριζόνα και αφότου προσευχηθεί να αφιερώνει δύο ώρες σε αναζήτηση δουλειάς στο Ίντερνετ, τηλεφωνήματα και αποστολή βιογραφικών. «Μερικές φορές δεν αντέχω και ξεσπάω σε κλάματα», λέει. «Σκέφτομαι, κοίτα πού κατάντησα». Όμως η σύζυγός του, που παραδέχεται ότι αρχικά ντρεπόταν για τη δουλειά του, διευκρινίζει ότι τώρα αισθάνεται πιο καλά. «Δεν υπάρχει καμία ντροπή», τονίζει. «Είμαι περήφανη για τον άνδρα μου, για το ότι κάνει ό,τι μπορεί και ό,τι χρειάζεται προκειμένου να προσφέρει στην οικογένειά του. Ακόμα και εάν είναι να σκουπίζει πατώματα και να καθαρίζει τουαλέτες».

«Είναι χειρότερο και από τον θάνατο της μάνας μου»

«Είναι σαν να ξεφλουδίζεις ένα σάπιο κρεμμύδι», λέει η Αμ Αρλτ από το Τενεσί, που πρόσφατα άρχισε να δουλεύει στην εξυπηρέτηση πελατών μιας διαδικτυακής υπηρεσίας έπειτα από 20 χρόνια ως στέλεχος μεγάλων εταιρειών ΜΜΕ. «Με κάθε στρώμα που ξεφλουδίζεις, ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο για τον εαυτό σου. Πρέπει να προσαρμοστείς, θέλεις δεν θέλεις».

Όταν η 53χρονη Αρλτ έκανε αίτηση για τη δουλειά έστειλε ένα ταπεινό βιογραφικό στο οποίο δεν ανέφερε την 20χρονη πείρα της, ούτε το γεγονός ότι είχε φθάσει να γίνει αντιπρόεδρος σε μια μεγάλη επιχείρηση με μισθό 165.000 δολάρια τον χρόνο. Στη νέα της εργασία κερδίζει 10-15 δολάρια την ώρα. Παρ΄ ότι έχει χάσει κάποιους φίλους επειδή δεν ανήκει πλέον στον κοινωνικό τους κύκλο, η Αρλτ λέει ότι είναι χαρούμενη που πλέον δεν κάθεται σπίτι να σκέφτεται: «Γιατί δεν μου τηλεφώνησαν σήμερα;».

Ο καινούργιος της μισθός καλύπτει τις δόσεις της υποθήκης του σπιτιού αλλά όχι και τις άλλες υποχρεώσεις της. Πρόσφατα απέσυρε όλα τα χρήματα από τη συνταξιοδοτική της ασφάλιση- 17.000 δολάρια. «Αυτό που ζω είναι το πιο σκληρό πράγμα που έχω βιώσει στη ζωή μου», λέει. «Είναι πιο σκληρό από το διαζύγιό μου, χειρότερο ακόμα και από τον θάνατο της μάνας μου».

Δύσκολο να κρατήσεις μια δουλειά έστω και κακοπληρωμένη

O 51χρονος Τζον Έλερ, από τη Μοντάνα, ήταν μέχρι το 2002 διευθυντής στην τηλεφωνική εταιρεία Sprint, κέρδιζε 150.000 δολάρια τον χρόνο και ήταν υπεύθυνος για 7.000 εργαζομένους. Έναν χρόνο αργότερα βρήκε άλλη δουλειά, με τα μισά λεφτά ως επικεφαλής τηλεφωνικού κέντρου στο Νιου Τζέρσι. Έπειτα από δύο χρόνια η εταιρεία έκλεισε και έμεινε άνεργος για έναν χρόνο πριν ξεκινήσει να δουλεύει για μια παρόμοια επιχείρηση.

Έπειτα από έναν χρόνο έκλεισε και αυτή και δεν έβρισκε εργασία για αρκετούς μήνες. Τον Ιούλιο του 2007 άρχισε να εργάζεται ως φούρναρης για 10 δολάρια την ώρα. Τον απέλυσαν τον προηγούμενο Οκτώβριο λόγω περικοπών. Βρήκε νέα «δουλειά επιβίωσης» ως υπεύθυνος της νυχτερινής βάρδιας. Με μισθό 34.000 δολάρια τον χρόνο και 8 παιδιά, η οικογένεια ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας.

Ο Έλερ δεν έχει κατορθώσει να πληρώσει τις δόσεις του στεγαστικού δανείου εδώ και 6 μήνες και η τράπεζα απειλεί με κατάσχεση. «Σπάω το κεφάλι μου να βρω τρόπους να κερδίσω χρήματα», λέει απελπισμένος. «Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω...».

Ο Μπαμπινιώτης στην κ. Παναγιωταρέα

Η συνέντευξη του κ. Μπαμπινιώτη σε εκπομπή της Ετ1 στην κ. Παναγιωταρέα.

Πολλά και ενδιαφέροντα είπε ο κ. Μπαμπινιώτης στη συνέντευξη που παραχώρησε στην κ. Παναγιωταρέα στην ΕΤ1. Μερικά βέβαια ήταν γενικότητες και ευφυολογήματα και στα περισσότερα δεν ανέφερε κάποιες πρακτικές λύσεις. Όσοι πάντως παρακολουθούν τα εκπαιδευτικά δρώμενα κατάλαβαν και μερικά πράγματα που δεν τα είπε ξεκάθαρα ο κ. Μπαμπινιώτης αλλά τα εννοούσε. Πάντως έδειξε ότι γνωρίζει αρκετά τα πραγματικά προβλήματα του ελληνικού συστήματος, άλλωστε η μακρόχρονη πείρα του σε διάφορα πόστα δεν είναι τυχαία. Ας δούμε κάποια από τα βασικά σημεία της ομιλίας του:

1) Ανέφερε όλα τα σχέδια για την αλλαγή του συστήματος πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση εστιάζοντας λίγο περισσότερο σε αυτό που κατά καιρούς έχει υποστηρίξει (δηλαδή στην δημιουργία ενός ανεξάρτητου φορέα για τη διενέργεια εξετάσεων εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ που θα λαμβάνει όμως υπ' όψιν και τη βαθμολογία των παιδιών στα τρία έτη του Λυκείου). Ανέφερε όμως και το σχέδιο για ύπαρξη προπαρασκευαστικού έτους.

2) Μίλησε για την ανάγκη αξιολόγησης και επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών αναφέροντας ως χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της Φινλανδίας, όπου η αξιολόγηση και η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών είναι διαρκής όπως ανέφερε.

3) Μίλησε ακόμη και για την ανάγκη καλλίτερης κατάρτισης των εκπαιδευτικών μέσα στα Πανεπιστήμια αναφέροντας ιδιαίτερα το θέμα των φιλολόγων (που πράγματι λόγω του κατακερματισμού της Σχολής τους άλλοι δεν έχουν γνώσεις αρχαίων, άλλοι ιστορίας κ.λ.π.).

4) Ενδιαφέρον είχε η άποψή του για το κατ' εξοχήν πρόβλημα της υποβάθμισης του Λυκείου από την Παραπαιδεία των φροντιστηρίων. Πρέπει να στηρίξουμε το Λύκειο και να εστιάσουμε το ενδιαφέρον των μαθητών πίσω σε αυτό, τόνισε. Εμμέσως, πλην σαφώς υποστήριξε ότι τα φροντιστήρια πρέπει να πάψουν να υπάρχουν (τουλάχιστον με την μορφή που τα ξέρουμε σήμερα), αλλά ανέφερε ότι οι καθηγητές που δουλεύουν σε αυτά χρειάζονται στην Δημόσια Παιδεία.

5) Αναφέρθηκε επίσης και στον ΑΣΕΠ, τον οποίο χαρακτήρισε άδικο, αφού οι εκπαιδευτικοί καλούνται να εξετάζονται συνεχώς και παραβλέπεται η πορεία τους στο Πανεπιστήμιο.


Τι δεν είπε όμως;
1) Ωραία τα σχέδια για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Εμείς άλλωστε υποστηρίζουμε κάτι τέτοιο. (Δεν θα πρέπει να συνοδεύεται και με αύξηση στο μισθό για όσους αξιολογούνται ικανοποιητικά;) Όμως ο κ. Μπαμπινιώτης δεν ανέφερε πως σκέφτεται να γίνεται αυτή η αξιολόγηση. Όσον αφορά την επιμόρφωση, ελπίζουμε να μην πάρει την μορφή των σημερινών ΠΕΚ γιατί τότε θα είναι κάτι παραπάνω από άχρηστη. Βέβαια το βασικό πρόβλημα σε όλα αυτά είναι η αντίδραση της ΟΛΜΕ. Είναι γνωστό ότι στην ΟΛΜΕ με το που ακούνε “αξιολόγηση” βγάζουν αφρούς. Άλλωστε οι ανεπαρκείς πάντα φοβούνται την αξιολόγηση. Για να το επιτύχει αυτό ο κος Μπαμπινιώτης πρέπει να έχει την αμέριστη υποστήριξη τόσο της Νέας Δημοκρατίας όσο και του ΠΑΣΟΚ. Το έχει συζητήσει αυτό;


2) Πολύ καλή είναι η άποψή του και για το θέμα της αναβάθμισης Λυκείου. Όμως για να γίνει κάτι τέτοιο όλοι ξέρουμε ότι χρειάζονται χρήματα. Πώς θα αναβαθμιστεί το Λύκειο όταν παραμένουν οι τάξεις των 25+ ατόμων, όταν οι εκπαιδευτικοί πληρώνονται λιγότερο από τους οδηγούς των λεωφορείων, όταν δεν υπάρχει αξιολόγηση στον κλάδο για να αναδειχθούν αξιοκρατικά οι καλύτεροι αλλά κυριαρχεί η κομματοκρατία; Επίσης ανέφερε εμμέσως πλην σαφώς ότι χρειάζονται περισσότεροι εκπαιδευτικοί στο Δημόσιο σχολείο. Αυτό είναι σωστό όμως που θα βρεθούν τα κονδύλια για κάτι τέτοιο;

3) Καταλαβαίνουμε ότι ο ΑΣΕΠ είναι μια επίπονη διαδικασία, όμως τι άλλο μπορεί να γίνει για να υπάρξει μια αξιοκρατική επιλογή των εκπαιδευτικών που θα διοριστούν; Είναι γνωστό ότι ο αριθμός των πτυχιούχων υποψήφιων εκπαιδευτικών είναι κατά πολύ μεγαλύτερος από αυτούς που χρειάζεται η Δημόσια Παιδεία ακόμα και αν ο αριθμός των μαθητών ανά τάξη υποδιπλασιαστεί.. Αυτό που μάλλον εννοεί είναι ότι πρέπει να παίζει μεγαλύτερο ρόλο ο βαθμός κτίσης πτυχίου αλλά και η ποιότητα του τμήματος μέσω της αξιολόγησης των Πανεπιστημίων. Επίσης θυμίζουμε ότι στο παρελθόν έχει υποστηρίξει τη χρήση φιλόλογων, μαθηματικών, φυσικών κ.λ.π για τη διδασκαλία των μαθημάτων στις δύο τελευταίες τάξεις του δημοτικού.

Δηλώσεις Μπαμπινιώτη για την Παιδεία

Μια γεύση των προθέσεών του ενόψει της έναρξης του εθνικού διαλόγου για την παιδεία έδωσε το Σάββατο (7/3) σε εκδήλωση του τομέα Παιδείας του ΠΑΣΟΚ ο καθηγητής Γιώργος Μπαμπινιώτης, επικεφαλής του αναβαθισμένου Συμβουλίου Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ΣΠΔΕ).

«Εμένα προσωπικά με βολεύει η θέση του κ. Σπηλιωτόπουλου για tabula rasa» δήλωσε ο πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, εξηγώντας ότι δεν θα επιθυμούσε να του δοθεί μια έτοιμη κατεύθυνση και σε ορισμένο χρονικό διάστημα να του ζητούνταν να παραδώσει μια πρόταση.

Ο κ. Μπαμπινιώτης απαρίθμησε τα κακώς κείμενα της Παιδείας, όπως η υπερδιόγκωση του φοιτητικού πληθυσμού, η «αντικατάσταση» του σχολείου από το φροντιστήριο, η «καχυποψία» της κοινωνίας απέναντι στον εκπαιδευτικό, η αποστήθιση και η απουσία δυνατότητας να συμμετέχουν τα πανεπιστήμια στην επιλογή των φοιτητών τους, χαρακτηρίζοντάς τα ως παραδείγματα «στρέβλωσης».

Σχετικά με τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ο κ. Μπαμπινιώτης πρότεινε την «απελευθέρωση» του Λυκείου από τις εξετάσεις, «τουλάχιστον σε κάποιες τάξεις, ώστε να είναι αυτόνομο και όχι προπαρασκευαστικό», την «αναβάθμισή» του και την «αναμόρφωσή» του με αλλαγή του ρόλου του διδάσκοντος.

Παράλληλα, πρότεινε την εισαγωγή «μορφωτικών στόχων», ώστε να μην είναι οι εκπαιδευτικοί «δέσμιοι» της διδακτέας ύλης και των αναλυτικών προγραμμάτων, ενώ ανέφερε ότι ζητούμενο είναι επίσης η επιδίωξη της ελεύθερης πρόσβασης στην τριτοβάθμια, αλλά με κλίμακα και αίσθηση της πραγματικότητας.

Επιπλέον, ο πρόεδρος του Συμβουλίου Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης δήλωσε σχετικά με το σύστημα επιλογής στα πανεπιστήμια ότι όσο υπάρχουν εξετάσεις είναι ανάγκη να υπάρξει ένας «εθνικός εξεταστικός φορέας», ενώ πρότεινε οι εξετάσεις να βασίζονται σε ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής και να έχει τη δυνατότητα ο μαθητής να δίνει τις εξετάσεις τέσσερις φορές το χρόνο, κάθε τρεις μήνες, έως ότου να πετύχει τη βαθμολογία που θέλει. «Πρέπει να αποεθνικοποιηθούν οι εξετάσεις ως γεγονός και να γίνουν προσωπική υπόθεση του μαθητή» ανέφερε.

8 Μαρτίου η ημέρα της γυναίκας

Παγκόσμια μέρα της γυναίκας σήμερα. Γιορτή γι΄αυτές στο δυτικό κόσμο, μέρα αγώνα για τις γυναίκες που ζουν σε δικτατορικά καθεστώτα, άγνωστη έννοια για τις -πολλές- του τρίτου κόσμου...

Στις 8 Μαρτίου του 1857 στη Νέα Υόρκη οι εργαζόμενες γυναίκες ντυμένες στα άσπρα, κάνουν απεργία με αίτημα την ίση αμοιβή με τους άνδρες. Η συγκέντρωση πνίγηκε στο αίμα αλλά ο δρόμος για ίσα διακαιώματα των δύο φύλων άνοιξε, τουλάχιστον στο δυτικό κόσμο.

Το 1910 στην Κοπεγχάγη καθιερώθηκε η 8η Μαρτίου ως παγκόσμια μέρα της γυναίκας. Από τότε γιορτάζεται κάθε χρόνο σε όλο τον πλανήτη είτε σε περιοχές όπου η γυναίκα είναι χειραφετημένη είτε σε περιοχές όπου ζει υπό καταπίεση.


Η ιστοσελίδα της Παγκόσμιας Ημέρας της γυναίκας
Πατήστε εδώ:

Η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στην Ν. Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε 2 χρόνια μετά και από την Σοσιαλιστική Διεθνή.

Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στην Ρωσία, η φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι έπεισε τον Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη μέρα Αργίας.

Γρήγορα όμως έχασε το πολιτικό της υπόβαθρο και γιορταζόταν μόνο ως ένδειξη αγάπης από τους άντρες προς τις γυναίκες με προσφορά λουλουδιών και δώρων.

Η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος στην Δύση την δεκαετία του '60 αναζωογόνησε την σημασία της και από το 1975 διεξάγεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με κύριο σκοπό την ανάδειξη των γυναικείων προβλημάτων και δικαιωμάτων.

Οι τοίχοι που αναπνέουν

Καταραμένο σπίτι, γεμάτο θορύβους και μυστικά. Διάσπαρτοι ψίθυροι περιπλανιούνται στα δωμάτια ορφανοί από στόμα και αραχνιασμένες ανάσες περιπλέκονται στους δείκτες παγώνοντας τον χρόνο. Κάτω από του κεριού το αδέσποτο φως γράφω τον αποχαιρετισμό μου.

Με περιμένουν. Δεν θα αργήσω. Κι ας μην υπήρξα ποτέ συνεπής.

Το αγόρασα γοητευμένος από την σήψη και την παρακμή του. Ένα σπίτι δεν μπορεί παρά να αποτελεί τον καθρέφτη εκείνου που το κατοικεί.

Κοίταξέ με. Περπατάω πάντα σκυφτός. Σε κοιτάζω και σε διαπερνώ, άνθρωπος είσαι και δεν επιθυμώ την σκιά σου. Παράταιρος, διεμβολίζω τις φωνές. Αμέτοχος, απών από την ίδια μου την γέννηση. Ενδοκρινής, με αδένες νευραλγικά ξεχασμένους. Άντρας, αγνώστου ηλικίας, απροσδιορίστου χαρακτήρα και ετοιμόρροπων πεποιθήσεων.
Κοίταξέ το. Ερειπωμένο κειμήλιο μιας βάρβαρης νιότης. Ακατοίκητο σαν παραμελημένη ύπαρξη. Μοναχικό, αποξενωμένο στέκει στου λόφου τις ρίζες. Αρνείται τον κάτοικο και απαξιώνει την θαλπωρή. Παλαιά κατοικία με δυσβάσταχτο παρελθόν και άψυχο μέλλον.
Κι όμως το απέκτησα, μαγεμένος από την απεραντοσύνη της μοναξιάς του. Κι αυτό χαράκωνε τις νύχτες μου με τους αμείλικτους ήχους του.

Η πένα αγκυλωμένη στα δάχτυλά μου δεν υπακούει στο πρόσταγμα, να γράψω για την Μ - μα εκείνη είναι άγραφτη κι ανέγγιχτη, να γράψω για τα πάθη - μα εκείνα είναι αφανέρωτα και ολότελα επικριτικά. Τα κάδρα έτριζαν θρηνώντας τον ερχομό μου και κάθε καταραμένο έπιπλο έσερνε την ολοφάνερη οδύνη του ξύνοντας το κιτρινισμένο μάρμαρο. Νύχια, αυτό το οίκημα είχε παντού νύχια. Έγδερναν τους τοίχους από μέσα και όταν ξημέρωνε κηλίδες από αίμα, μικρές σαν προσευχές, παρέμεναν σημάδια ενοχής μιας παραστρατημένης κρίσης. Άυπνος και με θολωμένο το μυαλό έσκυψα και πήρα στα χέρια μου το μικρό νύχι που κείτονταν νεκρό μπροστά στις μαύρες σόλες των παπουτσιών μου.
Ήταν νύχι παιδιού, αναμφίβολα.

Με περιμένουν. Δεν θα αργήσω. Κι ας μην υπήρξα ποτέ συνεπής.

Τα μάτια μου βυθισμένα στο πουθενά περιεργάζονταν αδιάφορα την τραπεζαρία. Στο πρόσωπό μου τα γένια αυλάκωναν την ψυχή. Δεν μου πηγαίνουν, δεν με ομορφαίνουν. Φοβάμαι να ακουμπήσω την λεπίδα. Φοβάμαι το ψυχρό μέταλλο, φοβάμαι τον πανικό. Τους άκουσα. Συνομιλούσαν μέσα στους τοίχους. Ζούσαν εκεί μέσα στους τοίχους. Μιά οικογένεια. Πατέρας, μητέρα, αγόρι, κορίτσι. Ξανθά μαλλιά όλοι τους. Μαύρα μάτια, κάρβουνο και θειάφι.

Οι τοίχοι άνοιξαν κι η οικογένεια βάδισε προς την τραπεζαρία. Με παράταξη, σαν αληθινή οικογένεια με προαιώνιες αρχές. Η μητέρα μαζί με το κορίτσι έστρωσαν το μεγάλο τραπέζι και άναψαν τα κεριά. Το κορίτσι άρπαξε και το δικό μου κερί γελώντας. Ο πατέρας είπε την προσευχή. Σταυρωμένα χέρια, κατάνυξη. Το αγόρι μοίρασε το ψωμί δίνοντας στο κορίτσι το μεγαλύτερο κομμάτι. Η μητέρα μοίρασε την τροφή δίνοντας στον πατέρα την μεγαλύτερη ποσότητα.

Όταν τελείωσαν γύρισαν ταυτόχρονα προς το μέρος μου.

- Πεινάς ξένε; ρώτησε το αγόρι.

Ευχαρίστησα κι έγνεψα αρνητικά.

Ο πατέρας σηκώθηκε αργά από το τραπέζι και με ανάλαφρα βήματα ήρθε προς το μερος μου. Κρατούσε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Μου πρόσφερε το αίμα του Κυρίου κι εγώ δεν τόλμησα να αρνηθώ. Το κορίτσι με πλησίασε ακροπατώντας στην λίμνη των στεναγμών.

- Πες μας την ιστορία σου ξένε, είπε το κορίτσι κι εγώ ξέσπασα σε κλάματα.

Η μητέρα μου χάιδεψε τον ώμο καρτερικά.
Άρχισα να μιλάω και δυο μερόνυχτα χάθηκαν από τον κόσμο σαν αστραπές.
Είναι το τελευταίο μου γραφτό και ίσως το περισσότερο ανώδυνο. Με κάλεσαν να ζήσω μαζί τους μέσα στους τοίχους. Δέχτηκα. Μια οικογένεια είναι πάντα μια οικογένεια, ακόμα κι αν είναι νεκρή.
Ακούω τους τοίχους που αναπνέουν.
Με περιμένουν. Δεν θα αργήσω.
Κι ας μην υπήρξα ποτέ συνεπής..