Φοβάμαι. Τα βράδια κυκλοφορώ μόνος. Φυλάω τα νώτα μου. Όχι επειδή θέλω. Επειδή είμαι μόνος χωρίς την ψυχή μου. Επειδή δεν είσαι εκεί. Κρατάω σφιχτά το χέρι μου. Μα το νιώθω άψυχο.
Φοβάμαι. Ξημερώνει αλλά η αυγή δε διαλύει το σκοτάδι μέσα μου. Αργός θάνατος. Και θέλω να σε πάρω μαζί μου...
Γιατί δεν είσαι εδώ; Κι είσαι ο χτύπος της καρδιάς μου. Πες μου ότι είσαι ένα σύννεφο. Ένα μικρό στη γωνιά του ουρανού. Πες το μου. Να το πιστέψω. Δε θέλω να φοβάμαι πια...
Φοβάμαι. Ξημερώνει αλλά η αυγή δε διαλύει το σκοτάδι μέσα μου. Αργός θάνατος. Και θέλω να σε πάρω μαζί μου...
Γιατί δεν είσαι εδώ; Κι είσαι ο χτύπος της καρδιάς μου. Πες μου ότι είσαι ένα σύννεφο. Ένα μικρό στη γωνιά του ουρανού. Πες το μου. Να το πιστέψω. Δε θέλω να φοβάμαι πια...
Όντως αργός και βασανιστικός θάνατος η μοναξιά. Υπάρχουν άραγε αναμνήσεις, να λειτουργήσουν ως σανίδα σωτηρίας?
ΑπάντησηΔιαγραφή