Το έγκλημα του Βαλεντίνου

Ξεψύχησα σε δανεικά σκαλιά προσμένοντας την μάταια

αναλαμπή των χάρτινων ματιών σου.

Στις βλεφαρίδες έδυσε ο ήλιος της ζωής μου
αγάπη διαδραστική απ’ τον λαιμό μ’ αρπάζεις.

Σα να 'μαι ικέτης του χαμού και γιος μιας πόρνης γλώσσας
ζητώντας να παραδεχτώ του Βαλεντίνου το έγκλημα

πως έχω διαπράξει.

Σκύψε λοιπόν και κοίτα με στα τσιμεντένια αλώνια

απ’ την φωτιά να καίγομαι σαν ευτελής λαμπάδα αιώνιος

θύτης του καλού διπλά δαιμονισμένος.

Τον Βαλεντίνο έσυρα μια νύχτα στην αγχόνη
ξεψύχησε σε δανεική θηλιά κι ήταν καλοπλεγμένη.

Απ' των χεριών μου τα οστά και της καρδιάς το κρίμα

τον θάνατο συνάντησε κι έσπασε ο αυχένας.

Ξερόκλαδο της ερημιάς πικρά κοκαλωμένο.

Τον σκότωσα μετά χαράς, να πάψει να υπάρχει

την τυραννία του πετώ σε θάλασσα και ποταμό

του πιο χαμένου κόσμου.

Είμαι κι εγώ ένας νεκρός του Άδη παραστάτης
και στην αγχόνη του έρωτα ιδανικά στημένος
σα να μιλούν οι ουρανοί που θάνατο διατάζουν.

Κατηγορία: Ποίηση