Ταξιδεύοντας....

Κάθεσαι κάποια βράδια και λες πως νιώθεις μόνος, μουρμουρίζεις, κλαίγεσαι, γκρινιάζεις... Σου φαίνεται πως όλος ο κόσμος είναι μια άπειρη μοναξιά. Ψάχνεις τους φίλους σου, κανέναν δε βρίσκεις, ψάχνεις τον κόσμο σου, δεν είναι εκεί, ψάχνεις τον εαυτό σου-αλήθεια, πού τον έκρυψες τελευταία φορά; Σε ποιο ξεχασμένο συρτάρι της ψυχής σου κρύφτηκες; Ή σε ποιο ντουλάπι του μυαλού σου καταχωνιάστηκες; Ούτε που θυμάσαι. Κι όπως κάθεσαι αγκαλιασμένος με τη μιζέρια σου, κουκουλωμένος με μια ψεύτικη παρηγοριά, η μαγεία κάνει ένα «τσαφ!» και εμφανίζεται. Δε χρειάζονται μαγικά ραβδάκια ούτε τύχη. Μια θετική σκέψη χρειάζεται μονάχα. Από κάποιον! Κι αν τόσο πια αγαπάς τα παραμύθια... Ας πούμε πως ήρθε μια όμορφη νεράιδα και σε τράβηξε. Μπορεί και να σε έσπρωξε βέβαια. Ένα ξημέρωμα αρκεί για να φωτίσει πολλά σκοτάδια. Λίγες κουβέντες κάνουν την απόσταση αυτή που σε ένωσε με το άπειρο, να μοιάζει με μια βόλτα μικρή κάτω από το ελάχιστο φως της ημισέληνου λίγο πριν χαράξει. Σιγά σιγά καταλαβαίνεις πως η θετική εκείνη σκέψη της νεράιδας ήταν σοφή! Ή μάλλον όχι.. ΣΟΦΗ ήταν!

Κι από’ κείνη τη στιγμή νιώθω σταγόνες να κυλούν πάνω στα φύλλα μου. Όχι, δεν είναι δάκρυα, είναι οι ώρες που περνώ μαζί σου και μου δανείζεις τον παράδεισό σου. Σου μιλάω με το χαμόγελο που μου χαρίζεις την αυγή. Με μελωδίες μυστικές κι αρμονίες μυστήριες. Στους δρόμους που μας δίδαξαν και μας μεγάλωσαν αδειάζω τα τραγούδια μου. Ίσως αυτά βρουν τον τρόπο να σε φτάσουν. Και κάθε βράδυ, σε μια ξύλινη σκηνή απλώνω τη σκέψη μου. Αυτές σίγουρα ξέρουν να ταξιδέψουν ως εκεί.