Ξυπόλητη

“ξυπόλυτη πατάς το παρελθόν σου
ξυπόλυτη παλεύεις για το μέλλον σου
ξυπόλυτη σκοτώνεις το παρόν σου.”
Παπακωνσταντίνου

Λένε πως οι μεγάλοι χωρισμοί είναι σαν μικροί θάνατοι.
Τότε λοιπόν οι καταδικασμένοι δεσμοί, αυτοί που ξέρεις από την αρχή πως θα καταλήξουν, είναι σαν βρικόλακες. Σε κάνουν έναν ζωντανό νεκρό που ενώ έχεις νιώσει πως είναι ο θάνατος, τον αγκαλιάζεις παρ’ όλα αυτά.

Τελευταία βραδιά απόψε και ενώ γνωρίζεις πως δεν μπορώ τους αποχαιρετισμούς μου ζητάς να σου πω “κάτι”. Θλίβεσαι όταν σου λέω ότι δεν έχω τι να σου πω. Εξάλλου ήδη με ξέρεις λίγο. Μιλάω πολύ όταν θυμώνω μόνο.
Σου λέω απλά ότι σήμερα δεν θα κάνω μπάνιο όταν πάω σπίτι μου. Θέλω να κοιμηθώ με την μυρωδιά σου.

Μην με κοιτάζεις λυπημένος, μην χαλάς την τελευταία μου εικόνα για σένα. Μην με ρωτάς πόσο καιρό θα μου πάρει να σε ξεχάσω. Είμαι σκληρή και δεν θα σου αρέσει η απάντηση. Έχω ήδη κανονίσει να βρεθώ με κάποιον για κρεβάτι αύριο το απόγευμα. Θα κρατήσει λοιπόν ένα πρωινό το πένθος. Μετά θα μαζέψω τα κομμάτια μου και θα πάω στο λούνα παρκ της ηδονής. Έτσι λέω πάντα τον “κάποιον”. Πάντα διαθέσιμος, καλά να είναι.

Δεν ξεχνάω κανέναν που πέρασε από την ζωή μου. Φροντίζω να μην σκέφτομαι. Γράφω τις αναμνήσεις μου και τις κλειδώνω στο κουτί της Πανδώρας. Αν μου το ανοίξουν δεν ξέρω σε ποιο ίδρυμα θα καταλήξω.

Εξάλλου από σένα πρέπει να κρατήσω και την πιο όμορφη φιλοφρόνηση που άκουσα ποτέ από ανδρικά χείλη: Απαγορευμένο καρπό.

Και να σκεφτεί κανείς ότι στην αρχή θέλησα απλώς να κάνω λίγο γρήγορο και “ασήμαντο” σεξ μαζί σου… Ρε γαμώτο που πήγαν τα παπούτσια μου…