Πολλές φορές στην Ελλάδα όταν οι άνθρωποι ακούν ή διαβάζουν κάτι σχετικό με τη γυναικεία καταπίεση το μυαλό τους κατά συντριπτική πλειοψηφία πηγαίνει στις γυναίκες της μέσης ανατολής ή σε γυναίκες οι οποίες έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά. Ταυτίζεται λοιπόν η καταπίεση με την κακοποίηση. Οι φορές όμως που μία γυναίκα γίνεται δέκτης σεξιστικής συμπεριφοράς είναι πολλαπλάσιες εκείνων που κακοποιείται είτε σωματικά είτε ψυχολογικά.
Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής του, ένα κορίτσι, βιώνει σεξιστικές συμπεριφορές μέσα στην οικογένεια. Όταν αναφερόμαστε στη δομή της οικογένειας αναφερόμαστε σε μια ιεραρχία όπου ο πατέρας εξουσιάζει τη γυναίκα και τα παιδιά και η γυναίκα και τα παιδιά εξαρτώνται από τον πατέρα. Η δομή αυτή χαρακτηρίζει τις περισσότερες που γνωρίζουμε. Η ερώτηση του πώς διαμορφώνονται οι ρόλοι των δύο φύλων μέσα στην οικογένεια με τη συγκεκριμένη δομή που τοποθετεί τη γυναίκα σε υποδεέστερη θέση από αυτή του άνδρα παρήγαγε ποικίλες ερμηνείες. Άλλες που αναφέρονται στη φυσική κατωτερότητα της γυναίκας (αντίληψη που πλέον θεωρείται απαράδεκτη...) και άλλες που αφορούν τους διαφορετικούς ρόλους που κλήθηκαν άνδρες και γυναίκες να αναλάβουν εντός και εκτός της οικογένειας. Ήδη μια πατριαρχική οικογένεια έχει ασκήσει πίεση στη γυναικεία φύση. Το κορίτσι μεγαλώνει τελείως διαφορετικά από το αγόρι στην ίδια οικογένεια.
Αργότερα, τον ίδιο ρόλο παίζει το σχολείο και ο δάσκαλος. Τα κορίτσια συνεχίζουν να παιδαγωγούνται ως τα «αδύναμα, ευαίσθητα και χαριτωμένα πλάσματα» που πάντα θα έχουν ανάγκη έναν πατέρα, έναν δάσκαλο, έναν αδελφό, έναν σύζυγο, έναν οποιονδήποτε άντρα εν τέλει για να τις προστατεύει. Το αγόρι στη σύγχρονη «εξελιγμένη» καπιταλιστική κοινωνία, μεγαλώνει με το πρότυπο του δυνατού - το οποίο συχνά μετατρέπεται και σε πρότυπο δυνάστη. Έπειτα, στην εφηβεία, η κοπέλα έχοντας γαλουχηθεί με τις ιδέες της πατριαρχίας, καλείται να απενοχοποιήσει μόνη τη γυναικεία της φύση και το ίδιο της το σώμα. Η σεξουαλική απελευθέρωση είναι κάτι το οποίο η εκπαίδευση και το κοινωνικό σύστημα γενικότερα θεωρούν κατακριτέο.
Με την ενηλικίωσή της η γυναίκα πολύ συχνά ζει την επιβολή του συστήματος και ακολουθεί τα προβαλλόμενα πρότυπα. Υπάρχουν γυναίκες που πεθαίνουν από νευρική ανορεξία, γυναίκες που ξοδεύουν ατελείωτα ποσά για να γίνουν πιο "όμορφες. Και αυτό υπάρχει ακριβώς λόγω της σεξουαλικής αλλοτρίωσης του γυναικείου φύλου από το καπιταλιστικό σύστημα, μιας αλλοτρίωσης η οποία έχει τις ρίζες τις στις σεξιστικές καταπιεστικές διακρίσεις και την υποτίμηση της γυναίκας στις "παλιές" εποχές.
Ως ενήλικη η γυναίκα έχει «υποχρεώσεις» οποίες για να έρθουν εις πέρας απαιτούν τεράστια ποσά δύναμης και ενέργειας καθώς βέβαια και χρόνου. Το «ασθενές φύλο» χάρη στην αξιοθρήνητη ισότητα που επικαλείται πρέπει να εργάζεται όσο και ο άντρας. Οφείλει όμως να φροντίζει το σπίτι και να μεγαλώνει και τα παιδιά της. Μετά λοιπόν από ένα οχτάωρο (που μπορεί να αγγίζει και το δωδεκάωρο) δουλειάς, επιστρέφοντας, έχει το χρέος να φροντίσει το σπίτι, τα παιδιά και φυσικά το σύζυγό της.
Όπως όλα τα προβλήματα που σχετίζονται με τον κοινωνικό ρατσισμό, έτσι κι αυτό, ακμάζει στους χώρους εργασίας. Από τους συναδέλφους που σε θεωρούν κατώτερη λόγω του φύλου σου ως τα αφεντικά που χρησιμοποιούν την ιδιότητα τους για εκμεταλλευτούν τη γυναίκα εργαζόμενη ακόμη και σεξουαλικά.
Ατελείωτος είναι ο κατάλογος των μορφών της γυναικείας καταπίεσης και άπειρες οι εκδηλώσεις του. Αυτό όμως που είναι πραγματικά αξιοπρόσεκτο και φυσικά δυσάρεστο, είναι οι αντιλήψεις και οι συμπεριφορές ανθρώπων που ανήκουν τουλάχιστον τυπικά σε πιο προοδευτικά κομμάτια της κοινωνίας. Ακόμη και σε καλλιτεχνικούς χώρους, ακόμη και στην παραδοσιακή αριστερά συναντάμε, όχι σπάνια, τέτοιου είδους φαινόμενα.
Αυτό καταστεί σε ανάγκη την αντίθεσή μας σε κάθε μορφή καταπίεσης που μας επιβάλλεται. Πατέρα, αδελφέ, δάσκαλε, φίλε, αφεντικό, σύζυγε, σύντροφε, ο πατριαρχισμός πρέπει να λάβει τέλος και από τους δυο μας.
Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής του, ένα κορίτσι, βιώνει σεξιστικές συμπεριφορές μέσα στην οικογένεια. Όταν αναφερόμαστε στη δομή της οικογένειας αναφερόμαστε σε μια ιεραρχία όπου ο πατέρας εξουσιάζει τη γυναίκα και τα παιδιά και η γυναίκα και τα παιδιά εξαρτώνται από τον πατέρα. Η δομή αυτή χαρακτηρίζει τις περισσότερες που γνωρίζουμε. Η ερώτηση του πώς διαμορφώνονται οι ρόλοι των δύο φύλων μέσα στην οικογένεια με τη συγκεκριμένη δομή που τοποθετεί τη γυναίκα σε υποδεέστερη θέση από αυτή του άνδρα παρήγαγε ποικίλες ερμηνείες. Άλλες που αναφέρονται στη φυσική κατωτερότητα της γυναίκας (αντίληψη που πλέον θεωρείται απαράδεκτη...) και άλλες που αφορούν τους διαφορετικούς ρόλους που κλήθηκαν άνδρες και γυναίκες να αναλάβουν εντός και εκτός της οικογένειας. Ήδη μια πατριαρχική οικογένεια έχει ασκήσει πίεση στη γυναικεία φύση. Το κορίτσι μεγαλώνει τελείως διαφορετικά από το αγόρι στην ίδια οικογένεια.
Αργότερα, τον ίδιο ρόλο παίζει το σχολείο και ο δάσκαλος. Τα κορίτσια συνεχίζουν να παιδαγωγούνται ως τα «αδύναμα, ευαίσθητα και χαριτωμένα πλάσματα» που πάντα θα έχουν ανάγκη έναν πατέρα, έναν δάσκαλο, έναν αδελφό, έναν σύζυγο, έναν οποιονδήποτε άντρα εν τέλει για να τις προστατεύει. Το αγόρι στη σύγχρονη «εξελιγμένη» καπιταλιστική κοινωνία, μεγαλώνει με το πρότυπο του δυνατού - το οποίο συχνά μετατρέπεται και σε πρότυπο δυνάστη. Έπειτα, στην εφηβεία, η κοπέλα έχοντας γαλουχηθεί με τις ιδέες της πατριαρχίας, καλείται να απενοχοποιήσει μόνη τη γυναικεία της φύση και το ίδιο της το σώμα. Η σεξουαλική απελευθέρωση είναι κάτι το οποίο η εκπαίδευση και το κοινωνικό σύστημα γενικότερα θεωρούν κατακριτέο.
Με την ενηλικίωσή της η γυναίκα πολύ συχνά ζει την επιβολή του συστήματος και ακολουθεί τα προβαλλόμενα πρότυπα. Υπάρχουν γυναίκες που πεθαίνουν από νευρική ανορεξία, γυναίκες που ξοδεύουν ατελείωτα ποσά για να γίνουν πιο "όμορφες. Και αυτό υπάρχει ακριβώς λόγω της σεξουαλικής αλλοτρίωσης του γυναικείου φύλου από το καπιταλιστικό σύστημα, μιας αλλοτρίωσης η οποία έχει τις ρίζες τις στις σεξιστικές καταπιεστικές διακρίσεις και την υποτίμηση της γυναίκας στις "παλιές" εποχές.
Ως ενήλικη η γυναίκα έχει «υποχρεώσεις» οποίες για να έρθουν εις πέρας απαιτούν τεράστια ποσά δύναμης και ενέργειας καθώς βέβαια και χρόνου. Το «ασθενές φύλο» χάρη στην αξιοθρήνητη ισότητα που επικαλείται πρέπει να εργάζεται όσο και ο άντρας. Οφείλει όμως να φροντίζει το σπίτι και να μεγαλώνει και τα παιδιά της. Μετά λοιπόν από ένα οχτάωρο (που μπορεί να αγγίζει και το δωδεκάωρο) δουλειάς, επιστρέφοντας, έχει το χρέος να φροντίσει το σπίτι, τα παιδιά και φυσικά το σύζυγό της.
Όπως όλα τα προβλήματα που σχετίζονται με τον κοινωνικό ρατσισμό, έτσι κι αυτό, ακμάζει στους χώρους εργασίας. Από τους συναδέλφους που σε θεωρούν κατώτερη λόγω του φύλου σου ως τα αφεντικά που χρησιμοποιούν την ιδιότητα τους για εκμεταλλευτούν τη γυναίκα εργαζόμενη ακόμη και σεξουαλικά.
Ατελείωτος είναι ο κατάλογος των μορφών της γυναικείας καταπίεσης και άπειρες οι εκδηλώσεις του. Αυτό όμως που είναι πραγματικά αξιοπρόσεκτο και φυσικά δυσάρεστο, είναι οι αντιλήψεις και οι συμπεριφορές ανθρώπων που ανήκουν τουλάχιστον τυπικά σε πιο προοδευτικά κομμάτια της κοινωνίας. Ακόμη και σε καλλιτεχνικούς χώρους, ακόμη και στην παραδοσιακή αριστερά συναντάμε, όχι σπάνια, τέτοιου είδους φαινόμενα.
Αυτό καταστεί σε ανάγκη την αντίθεσή μας σε κάθε μορφή καταπίεσης που μας επιβάλλεται. Πατέρα, αδελφέ, δάσκαλε, φίλε, αφεντικό, σύζυγε, σύντροφε, ο πατριαρχισμός πρέπει να λάβει τέλος και από τους δυο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου