Σαν να μη θέλει απόψε να χαράξει. Κι είναι τόσο παράξενη βραδιά. Δε φυσάει και λίγο ν’ ανεμίσουνε τα λόγια να έρθουνε κοντά σου. Ούτε μπορούνε να πετάξουνε. Πώς, μέσα στη βροχή, να φτερουγήσουν; Μόνη μου ελπίδα τώρα πια ο ήλιος. Οι ηλιαχτίδες φτάνουν ως εκεί. Το ξέρω, πιο αργά, αλλά πάντως φτάνουν. Μα κι αυτός, θα φανεί μέσα στα τόσα σύννεφα; Μάλλον όχι. Όπως δε φάνηκες κι εσύ απόψε. Τόσο σκοτάδι σ’ αυτή τη φωτεινή νύχτα. Φταίει το γεμάτο φεγγάρι. Τι φοβήθηκες καλό μου; Μήπως σε κέρδιζε για μια φορά στη λάμψη η σελήνη; Κι αυτή η αυγή, σα να γελάει με τα σύννεφα που κρύβουν το φεγγάρι. Σαν να το χαίρεται κι αυτή. Είπε λιγάκι να ξεκουραστεί και μάλλον θα αργήσει. Είπε να κάτσει να χαρεί το θρίαμβό της. Τ’ αστέρια, ο ήλιος, η σελήνη, εσύ, όλοι κάπου κρυφτήκατε. Πιο φωτεινή θα είναι η αυγή όταν γυρίσει. Άδεια η νύχτα και πώς να κοιμηθώ; Κανένα όνειρο δεν με παραμυθιάζει. Αυτές τις δύσκολες στιγμές, ένα μπορώ να κάνω. Αυτό που ξέρω απ’ όλα πιο καλά. Μπορώ μονάχα να σου τραγουδάω... «Πριν τελειώσει η νύχτα αυτή, πριν μας βρει το πρωί, πες μου αν μ’ αγάπησες όσο ο ήλιος την αυγή, όσο ο γκρίζος ουρανός κάποιας άνοιξης βροχή...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου