Little red riding hood - Part 1

Little Red Riding Hood
I don’t think little big girls should
Go walking in these spooky old woods alone.

What big eyes you have,
The kind of eyes that drive wolves mad.
So just to see that you don’t get chased
I think I ought to walk with you for a ways.

What full lips you have.
They’re sure to lure someone bad.
So until you get to grandma’s place
I think you ought to walk with me and be safe.

Το ανθρώπινο μυαλό είναι σαν ρολόι. Οι δείκτες του κινούνται για χρόνια με τον ίδιο ρυθμό καθορίζοντας συνήθειες και ανάγκες. Ώσπου μία αόρατη σχεδόν δυσλειτουργία αρκεί για να σε τοποθετήσει στο όριο. Είναι Χριστούγεννα και στο Ίδρυμα επικρατεί απόλυτη ησυχία.

Οι τρόφιμοι ξαπλωμένοι στα σιδερένια τους κρεβάτια υποκρίνονται πως είναι ζωντανοί αλλά δεν μπορούν να γράψουν ούτε το όνομά τους - όσοι βέβαια το θυμούνται ακόμα. Με λένε Τζέιμς κι έχω μέσα μου πολλαπλές προσωπικότητες. Η ιστορία μου γράφτηκε με τα χέρια των εμμονών μου. Χωρίς αυτές θα ήμουν ήδη νεκρός.

Οι πρώτες ενδείξεις

Το σπίτι μου ακροβολισμένο στις παρυφές του δάσους ήταν μία παραμελημένη έπαυλη με λευκά γελαστά παράθυρα και πόρτες που έτριζαν από έλλειψη φροντίδας. Τα αγριόχορτα έπνιγαν τα σκαλιά με τα μακριά τους δάχτυλα κι όταν κρυβόμουν στην κουνιστή πολυθρόνα της βεράντας άκουγα τα ουρλιαχτά τον λύκων να απλώνονται στον νυχτερινό ουρανό. Η παλιά γραφομηχανή έστεκε στο σαλόνι σαν επικήδειος έμπνευσης και τα άδεια μπουκάλια στο πάτωμα συγκρούονταν αναμεταξύ τους κάθε φορά που ο Θεός θυμωμένος με τους θνητούς άστραφτε την οργή του. Περπατούσα στον στενό δρόμο που οδηγούσε στην πόλη προσπαθώντας να γεννοβολήσω ιδέες που θα μορφοποιούνταν στο χαρτί. Φανταζόμουν τον εαυτό μου σαν έναν άγιο στεφανωμένο από την αποτυχία. Η αποτυχία εμπεριέχει μία ξεχωριστή ιερότητα την οποία θεωρώ άσκοπο να αναλύσω. Η απόσταση από το αναχρονιστικό σπίτι μου ως την πόλη με τις περιποιημένος αυλές και τα ροδοκόκκινα μάγουλα ήταν όση είναι η απόσταση της λογικής από τον παραλογισμό, μία ανάσα δρόμος. Οι πρώτες ενδείξεις διαταραχής παρουσιάστηκαν ένα ηλιόλουστο πρωινό όταν έψαχνα τους δίσκους στα ράφια του ασφυκτικά μικρού τοπικού δισκοπωλείου. Η μανία μου με το παρελθόν με έσερνε πάντοτε στα πιο σκονισμένα ράφια.

Sam The Sham and the Paraohs - Little Red Riding Hood

Ανάμνηση

Φορούσε κόκκινο φόρεμα και τα μαλλιά της άγγιζαν το πρόσωπο μου καθώς ήταν γερμένη πάνω μου κι εγώ πατούσα με δύναμη το γκάζι της Πλίμουθ για να πετάξουμε ως το τέλος του κόσμου. Στο τέλος του κόσμου εκεί που τα σπίτια είναι ανοιχτά γιατί δεν φοβάται κανείς. Ήταν η μικρή Θεά της πόλης, όλοι την ήθελαν και κανείς δεν τολμούσε. Οι γάμπες της γυάλιζαν κάτω από την χλομάδα του φεγγαριού όταν την πλησίασα oλοκληρωτικά συνεπαρμένος ζητώντας της να αγνοήσει τους κανόνες. Με κοίταξε βαθιά και γίναμε πειρατές σε μια αλλόκοτη Αυγουστιάτικη νύχτα, η άσφαλτος ήταν το πέλαγος κι εμείς ανυπόμονα κορμιά μεθυσμένα από την πλάνη.

Είδα τον γκρεμό μα ήταν αργά. Ένα λάθος από αυτά που δεν διορθώνονται. Επέζησα αλώβητος όπως επιζούν όλοι οι καταραμένοι. Η Μόνα με τον λαιμό να κρέμεται από το σπασμένο παράθυρο, αποχαιρέτησε την ομορφιά και τις Αυγουστιάτικες νύχτες.

Σύρθηκα λίγα μέτρα κι έπειτα έχασα τις αισθήσεις μου.