Χρονοβορά

Δέξου από μας μια σπονδή
της μνήμης ταχυδρόμε...
Όταν για σένα θα χαράζει μαύρος Ήλιος.
Στις όχθες του Άδη θα γυρνάνε αλιγάτορες.
Πάντοτε αχόρταγοι...
Ισχνοί και θολωμένοι...

Όταν τα δόντια βύθισες στης Μοίρας σου τη σάρκα
τα νεύρα σου γεμίσανε με ρεύμα.
Η φλέβα από το μέτωπο πετάχτηκε
κι έδεσε πορτοκαλιά κουρέλια
ολόγυρα απ’ το νου σου.
Σφιχτά, να σου στερούν τον ύπνο...

Δε μας, ημέρεψε η σιωπή σου
γιατί είχε ψίθυρο από κάθε αμαρτία.
Η κραυγή σου δε μας λύτρωσε...
Ήταν βουβή σαν κρεμασμένου
και το χνώτο σου μύριζε αίμα.
Ήξερες άραγε ότι ήταν το δικό σου;

Δημήτρης Βαρδουλάκης